Firma Fotis (dawniej C.J.Lesta Metallitookoda, A.S.G&H Lellep, Võit, Tartu Metallivabrik).
Jedno z najstarszych przedsiębiorstw w Estonii, do którego należy firma o tej samej nazwie z wieloletnią historią, ma swoją siedzibę w m. Tartu w Estonii.
HISTORIA
1885 rok. Carl Julius Lesta organizuje warsztaty.
Lokalizacja nie została wybrana przypadkowo. Działka, wybrana przez założyciela warsztatu znajdowała się na skrzyżowaniu ulic Liiva i Maaria.
Obszar ten był wówczas uważany za przedmieście – mimo to był pełny ludzi i obiecujący pod względem rozszerzenia. Warsztaty do produkcji wyrobów metalowych były nastawione na obsługę potrzeb okolicy.
Asortyment nowopowstałej firmy obejmował artykuły gospodarstwa domowego – narzędzia metalowe, drzwi i zasłony do pieców, zawiasy i zamki drzwiowe i okienne oraz wyroby metalowe kute.
Produkty małego warsztatu miały wartość nie tylko użytkową, ale i artystyczną.
Założyciele firmy nie pomylili się z wybranym kierunkiem działalności i lokalizacją. Systematycznie wzrastał popyt na produkowane wyroby, co było impulsem do rozbudowy warsztatu.
1897 rok. Warsztat osiągnął status fabryki.
Wraz z rozwojem technologii, jak również rosnącymi potrzebami przemysłu rolnego, przedsiębiorstwo ciągle rozbudowywało się, i zwiększało gamę wytwarzanych wyrobów. Również w roku 1897 fabryka rozpoczęła produkcję części zamiennych do maszyn rolniczych.
1914 rok – na fabryce pracuje 14 osób. Chęć do pracy, rozwoju, umiejętność planowania przyczynia się do różnorodności produkowanych produktów – to w pełni zaspokoiło potrzeby miasta i okolicznych dzielnic.
1918 rok. Firma zostaje sprzedana (Georgowi Lellepowi i Hansowi Lellepowi –imiennikom).
1919 rok. Fabryka została przemianowana na A.S. G&H Lellep, pod tą nazwą firma działała do 1940 roku.
Zgodnie z duchem czasu. Nowe kierunki, nowe horyzonty: przedsiębiorstwo rozpoczyna produkcję bardziej złożonych produktów – maszyn rolniczych.
1923 rok. Na wystawie rolniczej w mieście Tartu firma zaprezentowała swoją oryginalną konstrukcję i dość wydajną młocarnię mechaniczną, która później została bardzo popularna wśród rolników.
Przed II wojną światową produkcja przedsiębiorstwa była znana daleko poza granicami Estonii. Załoga fabryki wzrosła do 129 osób, co jak na ówczesne standardy było już uznawane za duże przedsiębiorstwo.
1940 rok. Zmiana ustroju w państwie. Firma została znacjonalizowana i otrzymała nową nazwę „Võit”.
Zmiany te wpłynęły nie tylko na zasięg i kierunek produkcji fabryki „Võit”, ale także stanowiły silny impuls przemysłowy w kierunku zwiększenia asortymentu oraz ilości produkowanych maszyn rolniczych w związku z przyłączeniem do Związku Radzieckiego.
Geografia dostaw znacznie wzrosła fabrycznie, fabryka zastała znana nie tylko w skali ogólnorepublikańskiej, ale i na terenie całego ZSRR.
II wojna światowa przerwała pracę fabryki, w 1944 roku po kolejnym bombardowaniu budynki zostały doszczętnie zniszczone.
1945 r. Po zakończeniu II wojny światowej fabrykę szybko odbudowano, a na linii montażowej zaczęto produkować pilnie potrzebne w całym kraju maszyny rolnicze.
Jak już wspomniano w tekście, zakład „Võit” staje się teraz przedsiębiorstwem na skalę ogólnosojuszową. Rozpoczyna aktywny eksport do krajów Układu Warszawskiego. Należy zaznaczyć, że technika ta była stale oznaczana „znakiem jakości ZSRR” – czyli, uznawano ją za produkcję o wysokim standardzie.
1969 r. Kombajn ziemniaczany zdobył złoty medal na wystawie w Lipsku. Dzięki biuru projektowemu przedsiębiorstwa powstały setki patentów, opracowań naukowych i technicznych.
1990 rok. W wyniku przywrócenia niepodległości Republiki Estońskiej i zmian w statusie zakładu, przedsiębiorstwo przeżywała trudności, związane przede wszystkim z osłabieniem więzi gospodarczych między republikami, wchodzącymi dawniej do składu Związku Radzieckiego, a także państwami Układu Warszawskiego. Nowe warunki wpłynęły również na firmę – gospodarka rynkowa, wolne ceny.
Nowy zarząd szybko dostosował się do nowych warunków, dokonał dywersyfikacji biznesu i dostroił się do bardziej dochodowego wówczas rynku zachodniego. Jednym z głównych, stałych Klientów zakładu była firma "WEIMER" prowadzona przez Lennarta Kederkvista Erica. Po pięciu latach udanej współpracy firma Kederkvista "Weimer" uznała za korzystne wynajęcie całego zakładu produkcyjnego, w tym biura projektowego i inżynieryjnego.
1995 rok. Zakład został całkowicie przebudowany dla producenta leśnego sprzętu czyli sprzętu do pozyskiwania drewna marek Forester, Nokka, Weimer.
2013 rok. W celu zwiększenia zakresu produkcji wytwarzanej zostało otwarte biuro projektowe.
2014 rok. Do naszego zespołu dołączyli doświadczeni marketerzy pod kierownictwem Artema Tsyganka – specjaliści w zakresie promocji produktów i rozwiązań firmy.
2015 rok. Zostało otwarte przedstawicielstwo produkcyjne na terenie Federacji Rosyjskiej,w m. Magnitogorsk, Federacja Rosyjska – kierowane przez Artema Tsyganka.
2016 rok. Podpisano porozumienie o otwarciu odrębnego przedstawicielstwa w obwodzie moskiewskim, a mianowicie w mieście Sierpuchow.
Współczesność 2016 r.
Nowy właściciel zakładu Yuri Pikk oraz Dyrektor wykonawczy Ilya Agarev, opierając się na wieloletnim doświadczeniu i relacjach biznesowych, rozwijają znane zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie kontynentu przedsiębiorstwo.
Yuri Pikk wyznaczył sobie cel:
„Wysokiej jakości, łatwo dostępne, nowoczesne urządzenia w każdym gospodarstwie leśnym w Europie Zachodniej i Wschodniej!”
Scentralizowany system kontroli produkcji i sprzedaży – to najlepszy sposób na osiągnięcie wysokiej jakości produktów i wartości, które nie będą miały konkurencji.
Jesteśmy właścicielem nowych technik zarządzania produkcją i marketingu, które są stosowane przez wiodące światowe przedsiębiorstwa inżynieryjne.
Nasze biuro projektowe i produkcja posiadają certyfikaty w dziedzinie zaawansowanych światowych standardów.
Stale wymieniamy się doświadczeniami i współpracujemy z czołowymi uczelniami Estonii i Rosji.
EESTI. ESTONIA. TARTU. Aruküla tee 9
Właściciel: Yuri Pikk.
Kierownik: Ilya Agarev
Partner na terytorium RF: Artem Tsyganok
